خودپسندی و عواقب آن

امام علی علیه السلام فرمود:
مَنْ رَضِی عَنْ نَفْسِهِ کثُرَ السَّاخِطُ عَلَیهِ. [1]
کسی که خود پسند باشد، دشمنانش زیاد می شوند.

از قدیم گفته اند: کس نگوید که دوغ من ترش است

این دوغ، کنایه از هر چیزی است که به نوعی ملک انسان و وابسته به او به شمار می آید و ترش بودن، کنایه از عیب داشتن و اقرار به آن است.

افرادِ از خود راضی، حاضر نیستند نقص و عیبی را در خویش بپذیرند و خود را منزه و پاک و پیراسته از هر عیبی می دانند. آیا این گونه افراد، می توانند به محبوبیت برسند؟ هرگز!

کسی که چهره و صدا و خط خویش را زیباترین و بهترین می پندارد،

کسی که خود را بیش از دیگران لایق احترام و توجه می داند،

کسی که از این و آن عیبجویی می کند، ولی تحمل یک انتقاد را ندارد،

کسی که چشم به خیر و احسان این و آن دوخته، اما خیرش به کسی نمی رسد،

کسی که خود را بهترین، خالص ترین، بی ریاترین و داناترین افراد به حساب می آورد،

و. . . بسیاری از اینگونه کسان، گرفتار همان خودپسندی و از خود راضی بودن اند. پیامد طبیعی و قهری چنین خصلتی، گرفتار شدن در دام انزوا و افتادن به دامن تنهایی و بالاتر از آن منفور شدن و از چشم ها افتادن است.

از خود راضیان، هاله ای از ناخرسندی در پیرامون خویش به وجود می آورند. حرمت نهادن به دیگران، عزت می آورد.


پی نوشت ها:
[1] غررالحکم ج5 ص306

منبع: حوزه نت